DAG 5

Vandaag is een vertrekdag, maar de trein gaat pas om 16.00 uur dus ik heb nog even.

Bij het ontbijt zit een Italiaans stel dat op rondreis is door een aantal landen met hun eigen auto. Ze vertellen hoe ongelooflijk slecht de wegen overal zijn, maar dat het reizen an sich goed gaat.

Ik loop vanaf mijn hotel naar de Potemkin trappen, eerst passeer ik nog een standbeeld van Catharina de Grote, zij is degene geweest die Odessa haar naam heeft gegeven.

Daarna het standbeeld van Richelieu en de Potemkin trappen. Bovenaan heb je een uitzicht over de haven, het stelt niet echt heel veel voor.

Bij een klein kioskje is het vrij druk met mensen en ik ga even kijken wat er te beleven valt. De mensen blijken op zoek te zijn naar een kapiteinspet met de naam Odessa er op. Een soort van must have souvenir vermoed ik. Er wordt driftig gepast en gekeken naar elkaar hoe die staat. Zowel kinderen als vaders en opa’s zijn er druk mee in de weer. De aankopen lijken geslaagd want even later lopen ze weg met de petten op hun hoofd. Ik had er al meer in Odessa mee zien lopen.

Dan op de terugweg naar het hotel valt mijn oog op een klein onooglijk winkeltje waar handmade op staat. Ik loop even naar binnen en zie diverse handmade dingen staan, maar ik vermoed uit de giga productielijnen handmade. Ik kom ook hier weer een stoffen dier tegen van een ondefinieerbare soort. Deze staan op heel veel plekken had ik al gezien. Navraag later bij mijn hotel blijkt het een soort internetmascotte te zijn voor elke Rus en Oekrainer, zijn naam is iets als Dzjezoen. Iedereen kent hem vertellen de receptie meisjes.

In de winkel val ik op een heel mooie vilten driekwart jas. En ja hoor, ook nog mijn maat. Ik ben ee meteen verliefd op en na nog wat afdingen is ie van mij.

Op het laatste stukje naar het hotel ga ik op de hoek nog even koffie drinken in een heel gezellig restaurantje ingericht als buitenhuiskamer in art deco stijl. Echt heel gezellig. Terwijl ik oversteek bots ik nog even op Jan en we drinken nog even samen een bakkie.

In het hotel pak ik mijn bagage in en bestel een taxi naar de dolfijnen. Ik ga de dvd ophalen die Oleg, mijn begeleider gisteren heeft gemaakt. Ik vraag ter plekke ook nog even of het heel misschien ook nog mogelijk is om een duikje te maken binnen nu en een uur. Ze bellen Oleg en het gaat lukken. Ik hoef namelijk geen uitleg en alleen maar de set om te hangen.

De duik is weer fantastisch en de dolfijnen laten zich weer aan alle kanten betasten. Ze zijn zelfs opdringeriger dan gisteren.

Na de duik kun je in een hokje even afspoelen en ik ontdek dat ik geen handdoek heb….

Gelukkig wel een katoenen jurk en daar droog ik me mee af. Ondergoed aan en een natte jurk eroverheen. Geen probleem want het is 35 graden buiten, dus zo droog. 

De receptioniste van het dolfijncentrum belt een taxi voor me en vraagt meteen of ze mee mag rijden, geen probleem. De taxi’s zijn er in verschillende soorten, de officiële die bijna niemand gebruikt, de beltaxi, hier is een app voor en die bel je. Degene die het meest in de buurt is meldt zich bij je en je kunt hem volgen waar hij is en je krijgt naam driver, kenteken, kleir en merk op je scherm. Prijzen liggen laag.

De chauffeur die wij hebben is er eentje die niet van wachten houdt…..er is een ongeluk met een trolleybus en een trein en daardoor zijn allerlei wegen afgesloten en hoopt het verkeer op. Kortom het staat muurvast. Echter niet voor onze taxidriver. Hij gaat niets uit de weg, dwars door het struikgewas, tegen het verkeer in en werkelijk dwars door alles heen. Een soort dodemansrit eigenlijk.

Ik ga er maar vanuit dat hij dit dagelijks doet en dat het zelden fout gaat.

Uiteindelijk zijn we bij het station en het meisje dat mee reed zegt mij mee te komen om de trein aan te wijzen. Zij gaat niet zo vaak met de trein denk ik, want ik heb het eerder gevonden dan haar….HAHAHA.

Ik bedank haar hartelijk en ze gaat weer verder. 

Na enige letters te hebben bestudeert, het Russische alfabet een beetje kennen is heel handig, vind ik het woord platform en spoor. Dan nog even het juiste nummer zoeken en dan ben ik bij de juiste trein.

Voor elke wagon staat een treinsteward, althans een man met uniform en kaartje om zijn nek. Ik geef hem mijn ticket, dat hij uitgebreid bestudeert. Vervolgens vraagt hij om mijn paspoort. Hij bekijkt ook dat en vraagt waar ik vandaan kom. Ik zeg uit Nederland, na nog drie x vragen en antwoorden haalt hij zijn schouders op en zegt me in te stappen. Niets te doen met gereserveerde plek of wagonnummer zoals op mijn ticket. Gewoon instappen en gaan zitten.

Redelijk spartaanse banken en elk comfort is niet bedacht. Ach ja het is maar 2,5 uur en dan ben ik er.

In de trein is het niet echt druk. Niemand knikt of zegt gedag, iedereen kijkt of voor zich of is met zijn telefoon bezig. 

Nadat we vertrokken zijn wordt mij ticket opgehaald. Hij vraagt weer naar mijn paspoort en weer uit welk land ik kom. Ik probeer nu Nederland, Holland, Ajax, football, maar hij haalt weer zijn schouders op. Waarschijnlijk heeft hij op school bij aardrijkskunde niet goed op zitten letten.

In Rozaldilna stopt de trein en stapt ongeveer 95% van de mensen uit. Slechts een enkeling reist verder. Ik had ook al van alle mensen die ik in Odessa gevraagd had naar Transnistrië gehoord dat het geen plek was om naar toe te gaan. Hier in de Oekraïne moeten ze natuurlijk niets van die Russen hebben. 

In Kiev verkopen ze allemaal tshirts bijvoorbeeld met een afbeelding van Poetin en een scheldwoord eronder. Zijn daar heel populair.

Wel ik heb niets bij me wat geassocieerd kan worden met pro Oekraïns of pro Russisch.

Even na half zes stopt de treinnet voor de grens. Er komen soldaten of zoiets aan boord, ook met honden en mannen met geweren. Een jongeman vraagt om mijn paspoort, het wordt gescand of iets dergelijks en hij vraagt eerst in het Russisch, dan in het Engels zowaar wat mij. reden is om in de Oekraïne te zijn. Ik vertel dat ik Kiev, Odessa en Lviv bezoek. Dat is een goed antwoord denk ik, want hij geeft mijn paspoort terug met stempel en vertrekt weer. Dan komt er een dame langs in uniform, vraagt ook om mijn paspoort en vraagt waar ik vandaan kom. Ook weer klaar. Dan komt er verschillende malen een persoon in uinform met hond langs, formaat middenslag terrïer, dan nog wat mannen met uniformen en dan blijft het stil.

De trein stopt hier ongeveer 30 minuten.

De temperatuur is in de trein rond de 40 graden en er is geen verfrissende wind die blaast. Het water loopt letterlijk mijn schoenen in. Ik hoop dat ik vanavond een douche kan nemen.

Om 18.30 uur komt de conducteur mij vertellen dat we er over een paar minuten zijn. Ik hijs mijn rugzak op mijn rug en loop vast naar de deur. De trein komt tot stand en ik word netjes van de hoge trap af geholpen. Op het perron wordt al naar mij gezwaaid door Andrey, mijn gastheer in Transnistrïe. Naast hem staan twee douanemensen.

We lopen met elkaar naar een loketje en daar vul ik een migration card in. De douane man spreekt behoorlijk goed Engels en is uitermate vriendelijk en vraagt van alles aan mij. Wanneer hij hoort dat ik tourleader ben wordt hij zelfs enthousiast en zegt dat ik maar gasten hier naar toe moet halen om ze het land te laten zien.

Om de één of andere reden moet ik ook de voornaam van mijn vader op het papier vermelden. Dan krijg ik na een stempel erop het papier voor de helft terug en kan ik gaan.

Hoe simpel kan het zijn…..

Andrey laat me eerst even het toilet zien dat ik nu toch echt nodig heb. Het is denk ik nog uit de Stalin tijd. Geen deuren, een soort open ruimte waar je je behoefte doet in een gat. Haha…

De auto van Andrey is een giga wagen, een soort volvo SUV. Echt groot. We gaan eerst even zijn dochter ophalen en dan rijden we door naar zijn huis. 

Mijn eerste aanblik van de stad is dat het heel schoon is, heel brede straten en de gebouwen zien er mooi uit. 

Na een poosje rijden we in een buitenwijk en halen zijn 7 jarig dochtertje op. Dan rijden we naar hun appartement. Dat is een soort sovjet flat, die van de buitenkant lijkt in te storten….

Als ik mijn rugzak op mijn rug hijs zit er vlak naast de auto een oude man, hij zegt tegen Andrey of ik een parachutist ben. Hahaha….Russische humor!

Natuurlijk geen lift in deze gebouwen en ik klim weer 5 verdiepingen omhoog naar het appartement. Binnen is het allemaal ruim en ziet het er goed uit, wel heel basic ingericht.

Ik nodig Andrey en zijn vrouw en kind uit voor het avondeten. We gaan naar een gezellig restaurant waar we heerlijke gerechten eten. Tong met dressing, blintzes(soort pannenkoekjes), aubergines met vulling en lever. Het smaakt prima allemaal.

Na het eten lopen we nog even een stukje door de stad en passeren een sovjettank en en een monument voor gestorven soldaten uit verschillende oorlogen, met Afghanistan, Moldavië en de tweede W.O.

Dan rijden we terug naar het appartement en gaan slapen.