DAG 3

Dag 3 Van Kiev naar Odessa

Vanmorgen om kwart voor zeven uit de veren, ik was al ietsje eerder wakker omdat de kat van Valentyna en André al graag wilde spelen!

Tegen kwart voor acht liepen we naar beneden met mijn rugzak. Een aardig eindje aangezien ze zes hoog wonen zonder lift. Geen sportschool nodig hier…

Wat ook wel grappig is om te vertellen, zij moesten natuurlijk hun appartement inrichten, en niet alleen met lichte spullen. Wel het is dan heel gewoon dat je iemand zoekt en vindt die jouw koelkast, wasmachine, complete nieuwe keuken op zijn nek neemt en naar boven sjouwt 6 verdiepingen hoog. Je spreekt hiervoor een bedrag af met de sjouwer.

Ok, maar André bracht mij even met zijn auto naar het busstation, ongeveer een kwartiertje rijden. Er was nog weinig verkeer op de weg dus we konden lekker doorrijden.

Bij het busstation stond al een bord waar het kantoor was van de lange afstand bus. Hier mij gemeld en om 8.30 uur platform 6.

Afscheid van André genomen en zitten wachten.

Inmiddels kwamen er steeds meer mensen aangelopen die ook naar Odessa gaan. De meesten hebben een flinke tas of een trolley bij zich. Een enkeling ziet er in mijn ogen uit als een vakantieganger, maar ja waar baseer ik dat op, de blote jurk en de zonnebril? Of de man in korte broek met een weekendtas? Geen idee eigenlijk.

Op de goede tijd komt er een bus aanrijden, voor mij verkeerde kleur en maatschappij. Echter de Odessa wachtenden schuiven allen richting de bus. Een paar mensen vragen wat aan mij, ik. ermoed in de trant van is dit de bus naar Odessa. Echter ik kan alleen maar zeggen in het Engels dat ik het niet weet. De bus loopt leeg en wij staan in de rij. Een jonge vrouw verzekert me dat dit de bus is naar Odessa. Ze spreekt een paar woorden Engels. Ik geef aan verkeerde kleur bus en maatschappij, ze haalt haar schouders op in een soort berustende manier alsof ze aan wil geven, alles is mogelijk.

Echter een paar tellen later komt de bussteward naar buiten en zegt dat onze bus zo dadelijk  komt. 

En inderdaad, binnen 5 minuten is de bus er. Nu de goede kleur en de goede maatschappij. Je geeft je bagage af aan de chauffeur, die stopt er een plastic label aan en je krijgt het nummer op een plastic kaartje van je bagage. Dat lijkt me een heel handig systeem om altijd de juiste koffer mee te krijgen.

Dan rijden we de stad uit, we maken eerst her en der nog een paar stops om wat mensen in te laden. Ondertussen stappen er dan wat mannelijke passagiers uit en gaan in de berm staan plassen. Dat blijft toch zo makkelijk. Zou ik het durven om er tussen te gaan staan met mijn plasgootje….HAHAHAHA…..ze zouden heel raar kijken denk ik!

De eerste 200 km is er aan beide zijden van de weg niet heel veel te zien, voor veel struikgewas en bomen. Ik sukkel dan ook zo nu en dan even in slaap. Dit doet ook de meneer naast mij. Hij spreekt vast geen woord Engels en is een soort type van ik zit wel naast je maar dat is dan ook alles.

Heel onverwacht werd ik bij het instappen in de bus aangesproken door een jongetje met zijn moeder. Ik schat dat het ventje een jaar of zes is. In keurig Engels vraagt hij aan mij of ik Engels spreek. Ik ben helemaal verbaasd. Hij vertelt dat hij Engels op school krijgt, maar echt Oekraïner is. Dat is echt toch bijzonder! Er wordt op school dus hard aan de weg getimmerd, maar misschien zit hij wel op een privé school. 

Na een tijdje verandert het landschap langzaam. Het wordt meer open en wanneer ik naar buiten kijk zie ik eindeloze graanvelden, afgewisseld met maisvelden en zonnebloemvelden. Ook enorme pakken stro die klaarliggen aan de kant van de weg.

Op sommige plekken zitten er meer gaten in de weg dan dat het nog een weg is en op sommige plaatsen gaat het prima. Het is ruim 600 km rijden en de bus haalt een gemiddelde van 70 tot 90 km per uur. Verwachte aankomsttijd is rond 16.00 uur.

In de bus is ook een dame aanwezig die af en toe rond komt om te vragen of je iets wilt drinken of een snackje wilt. Ook zijn er koptelefoons en heb je een schermpje om films, tv, audio te luisteren/ te bekijken. Aangezien alles onverstaanbaar en onbegrijpbaar is heeft dat geen zin voor mij. De man naast me stopt een usb stick erin. Helaas, doet het niet.

Het tweede deel van de rit, na de 5 minuten stop en driver wissel gaat de reis eigenlijk wel betrekkelijk snel.

Rond half vier komen we aan op het bus annex treinstation in Odessa. Hier is het echt een drukte van belang en erg warm. Ik hijs mijn rugzak op mijn rug en de kleine aan de voorkant. Google maps erbij en lopen. Na 10 minuten besluit ik toch maar een taxi te vinden. Driver spreekt geen woord Engels, maar ik toon hem naam en adres en we onderhandelen met onze vingers over de prijs. Voor €1,50 wordt ik gebracht!

Het Potemkin hotel blijkt een uitstekende keuze te zijn. Aan de receptie wordt er keurig Engels gesproken. Ik moet nog een busticket uitprinten en ook dat blijkt geen probleem. Wanneer ik daarna mijn probleem uitleg van het boeken van twee treinkaartjes is ook dat op te lossen. Zij gaan ze reserveren en ik betaal de manager de kaartjes. Hij gaat ze namelijk reserveren voor mij. Mijn creditcard heeft de reader nodig, die ik altijd bij me heb en nu niet!

Ik loop even naar de supermarkt om wat zaken te kopen en neem meteen een doos bonbons voor de receptie mee als dank je wel. Daar zijn ze heel blij mee.

Ik wil graag de catacomben van Odessa bezoeken. De receptie belt even en ik kan over anderhalf uur met een toer mee, alleen hij is in het Russisch. Dat is jammer, maar helaas. Ik heb me voldoende ingelezen en ik meld me dus aan. 

Eerst dan naar mijn kamer, een keurige kamer, heel ruim en van alle gemakken voorzien. 

Dan staat om half zes de taxi klaar en rijdt hij me naar het adres dat op mijn briefje staat. We komen aan en er is niets te zien. Chauffeur begrijpt niets en wijst naar straat en huisnummer, dat klopt inderdaad, maar er moet toch ook wel iemand staan….

Ik vraag met gebaren of hij met mijn telefoon wil bellen naar het nummer op mijn briefje. Hij doet dat en we blijken om de hoek te moeten zijn. Daar staat al een groep mensen te wachten. Ik krijg een helm in mijn handen en de gids blijkt ook Engels te kunnen. Ze geeft even de safety instructies en zegt dat ze af en toe wel even Engels met mij praat.

Dan gaan we ondergronds, het is af en toe recht op lopen en dan gebukt en af en toe diep gebukt. De catacomben zijn een paar duizend km ondergronds. Zie. mijn info.

Na de tocht van bijna drie uur ben ik weer bovengronds en loop een drie kwartier in een aangename temperatuur naar de hoofdstraat om wat te gaan eten. Het lijkt uitgestorven overal, maar voelt niet onveilig.

Eindelijk kom ik bij de hoofdstraat aan en daar kun je werkelijk over de hoofden lopen. Supergezellig en veel bars en eettentjes. De gids had er eentje aangeraden Kompot en daar begin ik maar. Net als ik mij vraag stel in het Engels, staat er iemand naast me die NL is. Hij spreekt vloeiend Russisch. Regelt een tafel en we hebben een gezellig gesprek. Even later voegt een NL vriend met vrouw zich erbij en tot in de late uurtjes is het heel gezellig.