Dag 6

Vanmorgen uitgerust wakker geworden met een honden een kat naast me. En een temperatuurtje dat binnen toch al zeker rond de 25 graden ligt.

Jana, de vrouw van Andrey zet het ontbijt op tafel. Een soort roggenbrood, boter, komkommer en tomaat. Een kop thee met verse kruiden erin en met zijn 3en ontbijten we.

Rond 9 uur ga ik met Andrey aan onze dagtour beginnen. Op zijn website Transnistrië tours biedt hij veel verschillende mogelijkheden voor een prima reis. Ik heb gekozen voor een combinatie van drie tours met lunch en een stukje avondtour erbij: De Sovjettour, de Classic tour, de villagetour en  een klein stukje Nightlife tour.

We rijden richting de grens met Moldavië, niet zo ver weg. Transnistrië is maar 75km breed en 200km lang. Vlak voor Bendere is er een checkpoint van Russian Peacekeepers. Na de oorlog met Moldavië zijn zij hier gekomen om de vrede te handhaven. Wel grappig om zoiets van een Russische zijde te horen, de mensen hier vinden het volkomen logisch dat Transnistrië een eigen land is. Dat zelfde vinden ze ook van de Krim trouwens. En van Oekraïners moeten ze niets hebben, ze deugen totaal niet vindt men hier. HAHAHA….in de Oekraïne vertellen ze je het omgekeerde….

Affijn, het checkpoint stelt niets voor. Er staan twee Russische soldaten met geweren en een grote tank. We kunnen dan ook zo doorrijden.

De eerste stop is een groot fort, gebouwd door de Ottomanen destijds. Het is voor het grootste deel gerestaureerd, alleen twee torens en een stukje muur nog. Buiten staat een standbeeld van Baron van Münchausen, een bekende figuur hier, hij heeft destijds meegevochten bij dit fort. En ik altijd maar denken dat dit een verzonnen figuur was.

We lopen rond het fort en binnen is nog een mooi museum om te bekijken, alles in het Russisch, maar Andrey legt alles prima uit.

Buiten beklim ik nog even de uitkijktoren om de omgeving te bekijken.

Vervolgens rijden we naar het centrum van Bendere. Hier toont Andrey mij het administratieve centrum en vertelt vol overgave over de strijd hier tegen Moldavië. Alle kogelgaten en iets groter heeft men laten zitten in de muur als een blijvende herinnering.

Achter dit gebouw zie ik allemaal vrouwen van de markt komen en uit de kerk. Ik loop er naar toe om te kijken en Andrey wacht zolang op mij. Tientallen vrouwen staan voor de kerk in een rij te wachten met een riten mandje in hun hand waar voedsel in zit. Dan komt de bisschop van de Russisch-Orthodoxe kerk langs met een grote kwast om de vrouwen, met hoofddoekje om en hun mandje te besprenkelen met ongetwijfeld heilig water. Hiermee zegent hij. Hij dompelt de kwast in een bak met water, deze wordt gedragen door een man achter hem. Daarachter loopt man nummer drie met een bak die gevuld moet worden met geld voor het zegenen, niets is voor niets, ook hier niet blijkbaar.

De mensen zien er hier beslist niet uit alsof ze welvarend zijn. 

Wanneer ik verder naar achteren loop kom ik bij een enorme lange tafel en hier staan mensen aan te eten, van plastic borden, met een vork en een plastic beker ernaast. Aan het einde van de tafels staan een aantal vrouwen met hoofddoek om en schorten voor uit grote pannen het eten op de borden te scheppen. Een stuk vis, aardappelachtig iets en wat groente. De meeste mensen zie ik er zo gretig van eten dat het bijna gênant is om naar te kijken. Het is inderdaad de vraag hoeveel ze thuis in hun kast hebben liggen aan eten.

Vlak er naast is een klein marktje te zien. Elke kraam verkoopt potten met honing, plastic bakjes met raat, potten met ? en er vliegen ontelbare bijen in het rond. De potten variëren in grootte van een normale jampot tot een giga glazen pot.

Dan gaan we weer verder op onze tour. De volgende stop is het cultuurhuis. Vroeger de plek waar de partij bijeenkwam, nu de plek waar allerlei naschoolse activiteiten voor kinderen plaatsvinden op cultureel gebied. Het is nu vakantie, dus alles is leeg. 

In één van de ruimtes horen we muziek en gaan we even kijken, het is een soort dweilorkest dat hier aan het repeteren is.

De volgende stops die we maken zijn veelal stops met herinneringsmonumenten aan de verschillende oorlogen die er geweest zijn. De monumenten zijn groots opgezet en vrij strak van vorm. De teksten op de monumenten zijn vaak in drie talen: Russisch, Moldavisch en Roemeens.

Dan wordt het tijd voor de lunch. Deze is bij een aangetrouwde neef van Andrey, genaamd Nikolai. Hij heeft een mooi groot huis op het platteland. We stoppen eerst nog even bij een supermarkt, want ik wil graag een flesje drank als cadeau meenemen voor hem. Navraag bij Andrey leert dat hij graag cognac drinkt. Wel de prijs valt mee, wat volgens Andrey een goede cognac is kost mij slechts €5.

We zijn ook nog even gestopt bij de bank. Je trekt een nummer en wacht op je beurt. Duurt maar een paar minuten, dan ga je een glazen hokje binnen bij een mevrouw en ik vertel haar dat ik graag €200 wil hebben. Ze neemt mijn paspoort en migration card en gaat van alles invullen. Dan zet ik twee handtekeningen en krijg netjes twee nieuwe briefjes van €100 in mijn hand. Ik koop ook nog even een setje muntjes van hier. Die zijn namelijk heel apart. Ze zijn van plastic en allemaal verschillend van vorm en kleur. Dit is gedaan voor de blinde mensen, om te voelen. Ze hebben ook nog gewone muntjes van metaal, de zogenaamde kopeken. Het Transnistrische geld is alleen wat waard binnen het land. Erbuiten kun je er niets mee.

Ik betaal Andrey in euro’s en hij wisselt nog even wat euro’s in Transnistrisch geld voor mij.

Dan rijden we het platteland op. Veel landerijen en losstaande huisjes die er gezellig uit zien. Uiteindelijk komen we aan bij Nikolai. Wanneer we de poort openen maak ik eerst kennis met Jessica, de hond. Het is een soort combihond, golden retriever, sint Bernard, herder en misschien nog wat andere voorouders. Hij zit in een hok, maar is door de spijlen heen uitermate vriendelijk en aaibaar.

We lopen door en ik maak kennis met Nikolai, een man van achter in de vijftig en met een voor mij typisch oost Europees gezicht. Hij is groot en breed en flinke spierballen, waarschijnlijk altijd zwaar lichamelijk werk gedaan, en misschien nog wel.

Hij woont in dit huis samen met zijn vrouw en ze hebben twee dochters, die allebei al het huis uit zijn.

Hij heeft een heerlijke lunch gemaakt. Eerst krijgen we een bord gevuld met borsjt,  ers gemaakt en het smaakt heerlijk. In de borsjt kom ik een stuk vlees tegen dat ik in NL niet zo gauw zou eten, het is een stuk lever met een vel eraan. De andere twee pakken het uit de soep en knauwen het vlees eraf tot aan het vel en gooien dat naar de katten. Ook ik overwin maar even mezelf en doe hetzelfde. Niet echt mijn ding eigenlijk. Het versgebakken brood erbij smaakt heerlijk en ook de soort crème fraîche erbij is prima.

Ondertussen komt er een kan op tafel gevuld met rode wijn. Drie glazen erbij en dan maar klinken en drinken. Dat gaat altijd automatisch hier. Degenen die mij een beetje kennen weten dat ik niet echt van de zuip ben. Toch in zo’n gezelschap met zelfgemaakte wijn kun je moeilijk weigeren…

Na de borsjt komt het volgende gerecht, een bak met heerlijke salade en een bord met een soort aardappelpuree en een soort köfta, van eendenvlees, zelf geschoten/gevangen door Nikolai.

De wijn vloeit rijkelijk ondertussen en elke keer weer moet er uitgebreid geklonken worden. Andrey onthoudt zich hiervan, aangezien je in Transnistrië alleen mag rijden met 0,0% alcohol, kortom niets dus.

Dat betekent dat Nikolai en ik de kan leegmaken….

Na het eten gaat Andrey even tukken en ga ik met Nikolai een klein boottochtje over de Dnjestre maken. Achter de auto van Nikolai hangt een karretje en daarbovenop legt hij een rubberen boot, type Russchische zodiac. We stappen in en rijden naar de rivier. De weg er naar toe is ongeveer een kwartier en meer gaten dan weg. Alleen maar onverhard, maar Nikolai rijdt met het gemak van ik ken de weg, dat ook zo is natuurlijk. 

De laatste heuvel op is ongeveer 25% en ik twijfel even of we niet achterover gaan, maar nee hoor we staan al boven. De boot eraf en zonder moeite draagt Nikolai hem naar de rivier. We stappen in en hij begint met stroomopwaarts roeien, nee inderdaad geen motor aan boord, gewoon pure mankracht. 

Wanneer zijn telefoon gaat en hij hem opneemt neem ik het roeien even over. Het feit dat ik dit doe en ook nog blijk te kunnen roeien brengt een lach en een duim omhoog bij hem.

Het is zo ongelooflijk heet en het water zo aanlokkelijk dat ik een zwembeweging maak met mijn armen. Dat zijn zulke bekende gebaren dat Nikolai onmiddellijk ja knikt.

Hij roeit naar de oever en we stappen uit. 

Ja natuurlijk geen badkleding meegenomen, maar dat mag de pret niet drukken. Jurk eruit en in een onderbroek en bh kun je ook gewoon zwemmen. Voor Nikolai geldt hetzelfde. Het water is echt zooooo lekker. Maar ja aan alles komt een eind en na het zwemmen roeien we weer naar ons startpunt.

Bij het weggaan krijg ik nog een grote tros druiven mee en een stevige omhelzing. Andrey vertelt me dat Nikolai zegt dat hij meteen Engels gaat leren…..HAHAHA….om de volgende keren wat te kunnen zeggen. Ik beloof wat Russisch te leren en zwaaiend nemen we afscheid.

We maken nog even een stop in het hart van het dorp en bezoeken nog even een cultuurhuis, ook leeg vanwege de vakantie, maar zien buiten wel een bruidje in een prachtige jurk die gauw nog even op de foto gaat.

Dan nog even een klein wandelingetje door het park, volgens Andrey heeft dit park een prijs gekregen als mooiste park van Transnistrië. Ach met wat verbeelding, zou het kunnen. Het verhaal is mooier dan het park zal ik maar zeggen.

Dan rijden we terug naar Tiraspol en zet Andrey mij af bij hun appartement. Ik blijf hier wachten tot zeven uur. Dan word ik opgehaald door Antonio de broer van Andrey. Hij laat mij Tiraspol bij avond zien en ik neem hem mee uit eten. 

De meeste gebouwen zijn mooi verlicht en er lopen nog redelijk wat mensen op straat hier.

Antonio stelt voor om bij hotel Steffani te eten. Een zeer goede keus! Er is nog 1 tafel beschikbaar en verder zit alles vol. Veel groepjes met vrouwen, maar ook een gezelschap van mensen die een verjaardag vieren. Ook is er een zanger die de hele avond zingt.

Antonio maakt de keuzes voor het eten. We hebben een heerlijke salade en blintzes, pannenkoeken gevuld met kip, paddenstoelen, saus en nog iets. Echt heerlijk. Toe neem ik fruit en André een soort wafel met ijs. Alles is keurig verzorgd en smaakt prima.

Om je heen kijken naar alle mensen is leuk. De vrouwen die je ziet zien er uit alsof ze zo dadelijk een fotoshoot hebben. Keurig gekleed, vaak wel heel uitdagend en flink opgemaakt. Schoenen met hakken waarbij het lijkt alsof ze op spitzen lopen zo hoog.

Antonio vertelt me dat de meeste meisjes/ vrouwen er prachtig uitzien, maar leeg van binnen zijn. Dat is heel jammer zegt hij. Hij is 27 en heeft een paar keer een vriendin gehad maar je bent er zo mee uitgepraat zegt hij. Tja….

We praten over het leven hier en in NL en de tijd vliegt. Het gezelschap naast ons vermaakt zich uitstekend. Bij de muziek die voor mij lijkt op volksdansmuziek staan ze ook allemaal in een kring en dansen. Eentje met een witte zakdoek in het midden, die kiest een danspartner uit. Aan het eind wordt er gehurkt door degene met de zakdoek, die legt de zakdoek op zijn/ haar linkerknie, de ander gaat er op zitten en er wordt gezoend. Dan gaat de zakdoek naar de ander en begint het ritueel opnieuw.

Tegen tienen rijdt Antonio mij naar het huis van Andrey en ik heb een huissleutel en kan dus naar binnen. Nog even alle spullen voor morgen klaargelegd en dan slapen. Het lijkt nog wel 35 graden hier binnen….